W piątek, 6 marca o godzinie 22:45, Prezydent RP na konferencji prasowej ogłosił, że „biorąc pod uwagę potrzebę funkcjonowania mediów publicznych jako powszechnie dostępnych, niezwykle ważnych dla obywateli w wielu obszarach, załatwiających rzeczy, których inne media nie załatwią, jako także potrzebę zachowania pracy przez wielu ludzi pracujących w mediach publicznych, których byt byłby zagrożony, zdecydowałem, że podpiszę tę ustawę na pewnych warunkach”.
Prawie natychmiast po tym ogłoszeniu w wielu mediach podjęto zapowiadaną już wcześniej akcję krytyki tej decyzji. Często, wręcz demagogicznie sugerowano, że kwota, którą wymieniono w ustawie zamiast do mediów publicznych powinna dodatkowo trafić do służby zdrowia z przeznaczeniem na leczenia onkologiczne.
Na początku muszę wyraźnie zaznaczyć, że to o czym piszę poniżej, było znane już od początku procedury legislacyjnej, a najważniejsze z tych wątków, były zapisane w uzasadnieniu projektu ustawy. Tak więc, dziennikarze i politycy przedstawiający temat w swoich medialnych wypowiedziach, nie przekazywali swym odbiorcom prawdy; znali bowiem argumenty wnioskodawców nowelizacji, ale w swoich wystąpieniach je pomijali. Warto o tym pamiętać, jeśli przy następnej okazji znowu zechcą dzielić się z nami swoją „wiedzą”.
