Dyrektywa w sposób kompleksowy reguluje wspólnotowy rynek audiowizualnych usług medialnych. Swoim zakresem podmiotowym obejmuje audiowizualne usługi medialne, zarówno te o charakterze linearnym (np. tradycyjna telewizja, nadawanie w Internecie- webcasting oraz usługi takie jak sekwencyjne udostępnianie audycji - Near Video on Demand, czy transmisja strumieniowa - live streaming) jak i tzw. usługi na żądanie. Pod względem przedmiotowym dyrektywa obejmuje swoim zakresem takie zagadnienia jak:
Państwa członkowskie zostały zobowiązane implementować dyrektywę do prawa krajowego do dnia 19 grudnia 2009 roku.
Więcej na ten temat w tym miejscu
Dyrektywa o telewizji bez granic, ostatni raz nowelizowana w 1997 roku, pozostała w tyle za technologicznym rozwojem rynku audiowizualnego. Ze względu na czas, w którym była przyjmowana, nie uwzględniała ona, między innymi, dynamicznego rozwoju serwisów wideo w Internecie oraz rozwoju innych nowych form dystrybucji treści audiowizualnych takich jak IPTV (technologia umożliwiająca przesyłanie sygnału telewizyjnego w sieciach szerokopasmowych opartych o protokół IP), telewizji mobilnej , a także nowych form reklamy.
Nowa regulacja została oparta o zasadę neutralności technologicznej, zgodnie z którą treść audiowizualna jest regulowana w ten sam sposób bez względu na technologię jej dostarczenia do odbiorcy. Ustanowienie szerokiego zakresu nowej dyrektywy ma służyć zniesieniu „nieuzasadnionych różnic w regulacyjnym traktowaniu różnych form dystrybucji identycznych lub podobnych treści medialnych”.
Kolejnym powodem, dla którego postanowiono znowelizować dotychczasową dyrektywę była potrzeba zwiększenia konkurencyjności europejskiego rynku audiowizualnego względem rynków pozaeuropejskich Stąd też między innymi zdecydowano się na liberalizację (czy, jak chce Komisja „modernizację” albo „uproszczenie”) dotychczasowych reguł ilościowych dotyczących reklamy.
Więcej na ten temat w tym miejscu
Za proces transpozycji dyrektywy do polskiego prawa w formie nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji odpowiada rząd, a w praktyce Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, któremu ze strony rządu podlega polityka audiowizualna państwa. Pewna część szczegółowych kwestii zostanie uregulowanych również w rozporządzeniach KRRiT.
Nad przestrzeganiem przepisów ustawy transponującej dyrektywę do polskiego porządku prawnego czuwać będzie KRRiT, jako niezależny regulator rynku mediów elektronicznych w Polsce.
Nowa dyrektywa reguluje tzw. audiowizualne usługi medialne. Tym samym postanowienia dyrektywy dotyczą wszystkich dostawców wspomnianych usług, zarówno tych o charakterze linearnym (np. dostawcy usług typu webcasting, transmisja strumieniowa - live streaming, telewizja mobilna , telewizja IPTV), jak i serwisów na żądanie.
Jednocześnie z zakresu przedmiotowego dyrektywy wykluczone zostały niektóre usługi nie spełniające wymogów definicyjnych audiowizualnej usługi medialnej. Zgodnie z postanowieniami dyrektywy, poza jej zakresem przedmiotowym znalazły się między innymi:
Definicja audiowizualnej usługi medialnej stanowi centralne pojęcie nowej dyrektywy. Zgodnie z artykułem 1 lit. a) dyrektywy „audiowizualna usługa medialna” oznacza:
Definicja ta została uszczegółowiona w preambule do dyrektywy (motywy 16-23), która wskazuje, iż taka usługa powinna być usługą masowego przekazu, to znaczy być przeznaczona do odbioru przez znaczną część ogółu odbiorców i mogłaby mieć na nią wyraźny wpływ, a dyrektywa nie powinna obejmować działalności „zasadniczo niekomercyjnej i nie stanowiącej konkurencji dla rozpowszechniania telewizyjnego, takiej jak prywatne witryny internetowe oraz usługi polegające na dostarczaniu lub dystrybucji treści audiowizualnej wytworzonej przez prywatnych użytkowników w celu jej udostępnienia lub wymiany w ramach grup zainteresowań”.
Tym samym znaczenie audiowizualnej usługi medialnej jest szersze od pojęcia rozpowszechniania telewizyjnego i obejmuje również takie usługi jak webcasting, transmisja strumieniowa (live streaming), czy wideo na żądanie
Usługi linearne (linearne audiowizualne usługi medialne) to rozpowszechnianie tradycyjnego programu telewizyjnego, webcasting, telewizja mobilna , telewizja IPTV, a także takie usługi jak: sekwencyjne udostępnianie audycji (Near Video on Demand), czy transmisja strumieniowa (live streaming). Inaczej mówiąc, są to przekazy telewizyjne (rozpowszechnianie telewizyjne) świadczone przez dostawców usług medialnych, umożliwiające równoczesny dla wszystkich użytkownikówodbiór audycji w ramach pewnego układu tych audycji.
Usługi na żądanie (nielinearne audiowizualne usługi medialne) to usługi świadczone przez dostawców usług medialnych, które użytkownik może odbierać w wybranym przez siebiemomencie i na własne życzenie w oparciu o katalog udostępnionych audycji (np. wideo na żądanie – Video on Demand).
Usługi na żądanie przyjmują formę quasi-telewizyjną, tzn. są skierowane do tych samych odbiorców co rozpowszechnianie telewizyjne, a ich charakter i sposób dostępu dawałby użytkownikowi podstawy do oczekiwania ochrony regulacyjnej w ramach dyrektywy.
Ponieważ usługi na żądanie dają możliwość wyboru i kontroli ze strony odbiorcy, a poza tym wywierają mniejszy wpływ społeczny niż rozpowszechnianie telewizyjne, dyrektywa reguluje je wznacznie węższym zakresie w porównaniu do usług linearnych. Należy przy tym zauważyć, że dyrektywa ta wprowadza rozróżnienie usług linearnych i usług na żądanie ze względu na sposób ich świadczenia, a nie platformę ich udostępniania, i na tej podstawie ustanawia dla nich różne poziomy regulacji.
Regulacja usług na żądanie obejmuje tylko podstawowe zasady określone w nowej dyrektywie (rozdział IIA – obowiązki ogólne o charakterze minimalnym oraz rozdział IIB – obowiązki szczegółowe dotyczące wyłącznie usług na żądanie).
Więcej na ten temat w tym miejscu
Nowe przepisy dyrektywy nie obejmują działalności niekomercyjnej i nie stanowiącej konkurencji dla rozpowszechniania telewizyjnego. Nie obejmują zatem usług, w których przekaz treści audiowizualnych nie jest celem głównym, lecz częścią uboczną danej usługi. Ponadto, nowa dyrektywa nie obejmuje usług nie będących usługami masowego przekazu (usługa masowego przekazu to usługa przeznaczona do odbioru przez znaczną część ogółu odbiorców i mogąca wywierać na tych odbiorców wyraźny wpływ).
W przypadku usług internetowych, to oznacza, że nowym przepisom nie podlegają między innymi:
Przepisom nowej dyrektywy podlega natomiast nadawanie w Internecie, czyli tzw. webcasting, jako element rozpowszechniania telewizyjnego, a także sekwencyjne udostępnianie audycji (Near Video on Demand), IPTV, czy transmisja strumieniowa (live streaming).
Audiowizualny przekaz handlowy oznacza obrazy z dźwiękiem lub bez niego, które mają służyć bezpośredniemu lub pośredniemu promowaniu towarów, usług lub wizerunku osoby fizycznej lub prawnej prowadzącej działalność gospodarczą. Obrazy te towarzyszą audycji lub zostają w niej umieszczone w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie czy też w celach autopromocji.
Autopromocja to ogłoszenia nadawcy w związku z jego własnymi audycjami lub w związku z produktami towarzyszącymi, wywodzącymi się bezpośrednio z tych audycji.
Do audiowizualnych przekazów handlowych należą:
Audiowizualne przekazy handlowe dotyczą zarówno usług linearnych, jak i usług na żądanie. Muszą być łatwo rozpoznawalne.
W myśl dyrektywy, audiowizualne przekazy handlowe wchodzą w zakres audiowizualnych usług medialnych. Nie obejmują one natomiast bezpłatnie nadawanych ogłoszeń dotyczących usług publicznych i akcji charytatywnych.
