Mając na uwadze prawo osób niepełnosprawnych i osób starszych do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym, dyrektywa zachęca dostawców usług medialnych działających w państwach członkowskich Unii Europejskiej do zapewnienia, by świadczone przez nich usługi stawały się dostępne dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu. Regulacje te obejmują osoby niewidome i niedowidzące oraz osoby niesłyszące i niedosłyszące.
Środki umożliwiające dostępność usług medialnych dla niepełnosprawnych odbiorców i osób starszych to wyświetlane napisy, język migowy, audiodeskrypcja oraz prosta w obsłudzenawigacja.
Audiodeskrypcja to technika, która dzięki dodatkowym opisom słownym udostępnia odbiór, w tym przypadku, przekazu medialnego osobom niewidomym i niedowidzącym. Podczas audiodeskrypcji równolegle z obrazem na ekranie opisywane są ważne informacje takie jak: wyraz twarzy, przebieg akcji, sceneria, kostiumy, czy język ciała.
Edukacja medialna to proces kształtowania i upowszechniania umiejętności świadomego i krytycznego korzystania ze środków społecznego przekazu we wszystkich grupach społecznych oraz wiekowych. Proces edukacji medialnej to działania, które powinny trwać przez całe życie, ponieważ formy i technologie przekazu ulegają zmianom, a ponadto społeczeństwo także ulega ciągłym przeobrażeniom.
Przykładem działań w procesie edukacji medialnej są:
W procesie edukacji medialnej zdobywa się kompetencję medialną, która charakteryzuje świadomego i aktywnego odbiorcę przekazu medialnego. Odbiorca ten, rozumiejąc stosowane w mediach mechanizmy tworzenia i selekcji informacji, potrafi nie tylko skutecznie i bezpiecznie korzystać z mediów tzn. krytycznie ocenić odbieraną treść, w tym reklamy i inne przekazy handlowe, ale także twórczo używać środków przekazu w codziennym życiu.
Więcej na ten temat w tym miejscu
Dyrektywa zachęca państwa członkowskie Unii Europejskiej do przyjęcia najbardziej odpowiednich dla danego systemu prawnego uzupełniających instrumentów, w celu usprawnienia przestrzegania zapisów prawa. Takim alternatywnym rozwiązaniem może być tzw. samoregulacja lub współregulacja.
Samoregulacja to rodzaj dobrowolnej inicjatywy podmiotów gospodarczych, w tym przypadku dostawców usług medialnych (np. nadawców), której celem jest przyjęcie i przestrzeganie zasad i wytycznych wspólnych dla wszystkich, którzy się do tego przedsięwzięcia przyłączyli. Samoregulacja jest uzupełniającą metodą wdrażania oraz kontroli przestrzegania niektórych przepisów.
Przykłady samoregulacji to np. kodeksy dobrych praktyk w dziedzinie reklamy czy ochrony małoletnich przed szkodliwymi treściami w przekazach medialnych.
Samoregulacja nie może zastąpić tradycyjnych regulacji prawnych.
Współregulacja to ogniwo prawne pomiędzy samoregulacją a regulacją ustanowioną przez prawodawcę krajowego, które dopuszcza interwencję państwa w przypadkach, gdy cele samoregulacji nie zostały spełnione. Współregulacja opiera się na współpracy pomiędzy organami państwa regulującymi rynek usług audiowizualnych a podmiotami działającymi na tym rynku tj. dostawcami usług medialnych.
Więcej na ten temat w tym miejscu
1
2
